Een gesprek weet ik tegenwoordig beter op waarde te schatten dan een discussie. Luisteren is tot deugd verheven. Als het de moeite waard is dan geniet ik er echt van om mijn bek te houden. Toen ik Kees ontmoette deze vroege avond hield ik gelukzalig mijn mond en voedde zijn romantische kroegverhalen van weleer door het bestellen van twee kopstootjes. Kees was een barman van een overleden kroeg. Een stukje verder dan mijn eigen stamkroeg. Als ik Kees moet geloven dan was het iedere dag bal in mijn buurtje, het Weteringcircuit. Heftige feestjes. Kees zat er lekker in. Ik ging lekker mee met zijn romantische relaas. Na het tweede gezamenlijke kopstootje nodigde ik hem uit om zijn mooiste verhaal met mij te delen.
De tijdmachine bracht ons terug naar midden jaren tachtig. Ik was twee. Kees vijfendertig. Kees werd opgepakt met Freddy Heineken. Nadat de laatste ronde door André Hazes’ ‘Hoogste tijd’ werd ingeluid, had het creatieve idee postgevat om het paard van het standbeeld van Wilhelmina op het Rokin te transformeren tot Zebra. De meesterschilder die bijna in slaap was gevallen aan de toog beleefde een opleving. Toevallig had hij twee potten verf bij zich. Een witte. En een zwarte. Zebra! Zebra! Freddy Heineken knikte instemmend. Twee uur werden de heren in de kraag gevat door de politie. Toen Freddy zich verbaal van de boeien wilde bevrijden door aan te geven “Maar ik ben Freddy Heineken,” kreeg hij een oorvijg. In plat Amsterdams kreeg hij te horen :”Dat zeggen ze allemaal, instappen, ouwe!” Freddy was binnen een uur weer buiten. Freddy scheen zo boos te zijn, dat de dienstdoende dienders nog problemen hebben gekregen, maar dit terzijde. Omdat hun practical joke ‘Het Parool’ had gehaald en ze Wilhelmina niet hadden beschilderd, kwamen ze er met een kleine tien uur brommen vanaf. Ik was een en al oor.
Kees’ vrouw maakte aanstalten om te gaan en liet mij niet nog een kopstootje bestellen. Waarschijnlijk was dit niet de eerste keer dat ze dit verhaal had moeten aanhoren. Ik kon het niet laten. “Troubadour! Vertel me nog één verhaal,” scandeerde ik theatraal ten tonele. Natuurlijk ging Kees hierop in. Hij beloofde zijn vrouw dat dit het laatste stukje melancholiek zou zijn. Kees was een keer zijn brakheid aan het vieren in de Myrabelle met een gepast ontbijt. Hij werkte naast het uitoefenen van zijn kunsten in de horeca ook op een rondvaartboot. De schipper van die boot bleek ziek te zijn. Zijn huistelefoon werd beantwoord door zijn moeder. Zij kon aangeven dat haar zoon met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in een kroeg zat te ontbijten. Iets met Jonge Jenever en eieren met spek ‘Mobieltjes waren er nog niet,’ zo drukte Kees mij op het hart. Een andere buurtgenoot die aan de bar zat en per gezellige abuis de slaap had weten te trotseren was Ramses Shaffy. Hij hoorde dat Kees moest invallen als schipper en bood zichzelf aan als tour guide. “We zullen doorgaan Kees. We zullen doorgaan,” zo zou hij hebben gezegd. Met een flesje jonge schijnen de heren een leuke middag te hebben beleefd.
Natuurlijk nam ik de kroegverhalen van Kees met een korreltje zout zonder tequila. Maar juist zulke verhalen leiden een eigen leven en zijn vermakelijk. Ze zijn zo vaak verteld, dat ze tot waarheid zijn verworden en een eigen leven zijn gaan leiden. In ieder geval in de fantasie van de verteller. Die ze keer op keer deelt met zijn kroegpubliek. Altijd met overtuiging en passie. Ik wilde nog een biertje bestellen om een derde verhaal uit te lokken, maar Kees’ vrouw liet dit wederom niet toe, geroutineerd als ze is. Ze had gelijk. Eén laatste biertje. Nog één verhaal. De vrouw van Kees maakte een einde aan het eindeloze. Geen discussie. Luisteren. Ik besloot dat het voor mij ook genoeg was geweest. Twee mooie kroegverhalen rijker keerde ik huiswaarts.