Sinterklaas gaat bodieboosten (deel 1)

Enkele weken geleden was ik gevraagd om Sinterklaas te spelen met een vriend met wie ik al eerder puike typetjes, als Asterix en Obelix had neergezet. Ene Charlotte had een boekpresentatie over een of ander dieet. Ongetwijfeld weer zo’n door Ahold gesponsord Sonja Bakker typje dat een boek heeft geschreven waarin ze bepaalde merken aanprijst, zo was mijn vooroordeel. Het ‘diëtistisch’ equivalent van de charismatische tv kok, die steevast zijn culinaire genialiteit te grabbel gooit door gesponsorde producten in zijn soep te keilen. Rond een uur of twee in de vroege middag werd er aan onze deur geklopt. Een klein vrolijk blond meisje in ‘shiny’ dress stond bij ons in de woonkamer te dansen. Daar ontsproot potverdomme meer energie uit dan uit de fles wijn waar Sint en Piet maar alvast aan waren begonnen om in de juiste ‘Stimmung’ te geraken. Toen Sinterklaas in de Pakjesboot stapte, merkte ik dat ik die tequila in Café Kale beter over had kunnen slaan. Dan was ik wellicht niet half in het water geflikkerd en had die arme vader zijn kind niet hoeven uitleggen dat de echte Sinterklaas geen shotjes drinkt met het voltallige barpersoneel in ruil voor een handje pepernoten. Het ondiepe water en de Staf hielden de Sint gelukkig op de been.

Het noodlot moet je soms niet tarten. Soms kruisen er zaken je levenspad, die voor een andere wending zorgen. Sinterklaas heeft dat bij mij zeker bewerkstelligd. Tijdens het spelen van verstoppertje met mijn broertje in ons ouderlijk huis vond ik een grote zak met sinterklaasgeschenken. Mijn vrome wereldbeeld werd door Zwarte Piet meegenomen naar de eeuwige jachtvelden van Spanje. Sinterklaas bleek een illusie te zijn en die conclusie trok ik niet veel later ook voor die andere bebaarde meneer die ik jarenlang moest toezingen tijdens het uitdelen van de schoolmelk. Het cynisme in mij zag het licht! De kindervriend uit Myra zou echter nog een keer bepalend zijn voor mijn levenspad. Ik keek mijzelf tijdens de kater na Sinterklaas aan in de spiegel. Een deel van Sints baard, die inmiddels gekleurd was en meurde naar anijs door het gulzig verorberen van de vele shotjes de avond daarvoor, sierde mijn gezicht. Negenentwintig jaar jong. Ineens zag ik het licht! Ik was klaar met mijn studentikoze onderkinnetje en idem dito levensstijl. De tijd voor een meer gezond leven was gekomen. In mijn jeugd deed ik veel aan sport, maar een archeoloog zou inmiddels een erectie krijgen bij het zien van mijn voetbalschoenen en badmintonracket. Liet Sinterklaas nu net een dame ontmoet hebben die tot een gezondere levensstijl inspireert.

Een week later stond ik wat onwennig in de supermarkt met een boodschappenlijstje. Wie had dat gedacht? Een boodschappenlijstje. Als er iets burgerlijker is dan het eten van kaasblokjes tijdens een door mij verfoeide kringverjaardag dan is het wel: een boodschappenlijstje! Bah!! Vol walging vervolgde ik mijn supermarktpad om vervolgens bij het kassameisje aan te komen met een mandje gezondheid. Bij de Albert Heijn moet men ook raar hebben gekeken bij het uitlezen van de Bonuskaarten. Paniek! Een kleine twee weken later was ik 4.5 kilo afgevallen, zonder daarvoor al te veel te doen. Ik eet gestructureerd en gevarieerd. Ik beweeg iets meer in de vorm van stadswandelingen. En ik probeer comazuipen te vermijden. Nooit geweten dat het Vondelpark zo fucking groot is! Ik moet zelfs verplicht snoepen, maar aangezien ik culinair frigide word van cupcakes, ruil ik die jokers mooi in voor een extra wijntje. Een vos zal immers nooit zijn streken verleren! Gelukkig mag ik mij wekelijks melden bij Charlotte die streng toeziet op het slagen van mijn missie! Wordt vervolgd!

Het kassameisje met de mooiste woknok

Eerder geplaatst op Fok.nl (Tilburg, oktober 2010)

Ik doe mijn boodschappen altijd bij de Albert Heijn. Dat is niet omdat ik dol ben op hamsteren of seksueel opgewonden raak van het gebruik van mijn bonuskaart, maar omdat het nu eenmaal de dichtstbijzijnde supermarkt is. Een leuke bijkomstigheid is dat de kassameisjes van de Albert Heijn doorgaans niet worden geselecteerd op hun lelijkheid, zoals ze bijvoorbeeld bij de Aldi wel doen om de bedrijfscultuur zo Duits mogelijk te houden. Daar waar je in de Albert Heijn slechts sporadisch een vrouwelijke trol tegenkomt, zo lijkt bij andere supermarkten het trolschap een voorwaarde te zijn om je in zo’n aftandse supermarktoutfit te mogen hijsen. Gatverdamme! Bij andere supermarkten zie ik er dan ook altijd enorm tegenop om af te rekenen. Omdat mijn favoriete kassameisje Eveline op vakantie was naar Kreta om haar ‘woknok’ door een Haagse anabool uit te laten wonen en ik in de stad moest zijn om tegen mijn principes in te winkelen, besloot ik bij de Super de Boer mijn boodschappen te doen.

Een beetje onwennig pakte ik mijn mandje en liep naar de groenteafdeling. Een stel, dat hier zo te zien iedere donderdagavond een gezamenlijk uitje van maakte, stond enorm een stel te zijn. De jongeman legde zonder overleg een bakje champignons in het gemeenschappelijke mandje. Dat viel niet in goede aarde bij zijn vriendin, die het bakje geïrriteerd teruglegde. “Godverdomme, Erik! Kappen nou, ik heb een recept!” Ik kon het niet laten hierop te reageren. “Luisteren naar de baas, Erik,” zei ik terwijl ik het bakje champignons in mijn mandje legde. Erik kon mijn humor waarderen. Zijn baas echter niet. Ik maakte mij snel uit de voeten.

Het vervelende aan boodschappen doen in een onbekende supermarkt is dat je je voelt als een blinde die een drukke weg is overgestoken, maar nog niet doorheeft dat zijn trouwe viervoeter zojuist door een Fiat Panda is platgewalst. Ik deed alsof ik precies wist welke route ik bewandelde, maar had geen flauw idee waar dat verdomde blikje Goulashsoep zou staan! Waarom was ik überhaupt op zoek naar Goulashsoep? Potverdomme! Dat kwam natuurlijk door die ongure Roma, die mij al spelend op zijn gejatte viool het straatnieuws probeerde te verkopen en de auto-onderdelen onder mijn kleding vandaan loerde. Door dit voor uitzetting rijp zijnde stuk ongeluk zat ik met een nummer van de ‘Gipsy Kings’ in mijn hoofd! Nu ben ik niet voor uitzetting van Roma. Ik ben van mening dat we die energie veel beter kunnen steken in de uitroeiing van het krakersgespuis. Ook krakers weten shampoo en zeep niet op waarde te schatten, houden van het vuilnisbakkenras en koesteren een intense liefde voor ongelofelijke pokkenmuziek! In ieder geval stond mijn voorgerecht al vast. Goulashsoep met champignons.

Voor het hoofdgerecht liet ik mij inspireren door Knorr wereldgerechten. Dat breekt zo lekker de week! Als toetje ging ik voor Griekse yoghurt met walnoten en honing. Dat kon ik mooi oppeuzelen tijdens het aanschouwen van ‘Oh oh Cherso.’ Ik had er een half uur over gedaan om mijn mandje te vullen. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg, maar ik zag er enorm tegenop om af te rekenen. Als een anorexiameisje dat gedwongen wordt een doos slagroomsoezen op te eten, legde ik mijn spullen op de band. De Super de Boer moet gezien het kassagedrocht, dat zich ontfermde over mijn boodschappen, een uitwisselingsproject zijn gestart met de Efteling. Wat een laaf! “Meneer, u moet uw prei wel wegen!” Wat had ik nou in mijn Goulashsoep? In de Appie doet Eveline dat altijd voor mij! Ik kom nooit meer in de Super de Boer. Nee, ik hoefde geen koopzegels en ze kon stikken in haar ‘Webbie.’ Ik kan niet wachten tot Eveline terug is!

Blauwe balzak

Eerder geplaatst Fok.nl (Maart 2009, Tilburg)

Ondanks dat ik wist dat ik iets te diep in het glaasje had gekeken, wist ik zeker dat er een klik was. Haar ogen deden me denken aan die van een Perzische buikdanseres. Zoals een goed buikdanseres betaamt, wist ook zij de aandacht van haar wellustige publiek enkel op haar ogen gevestigd te krijgen. Een boerka zou de dame in kwestie echter niet hebben misstaan. Dit hield ik voor me, want volgens de vrouwenglossy die ik bij de kapper had doorgebladerd kampt maarliefst tweeënzeventig procent van de vrouwen met hardnekkige gevoelens van onzekerheid. Dat bleek bij haar nogal mee te vallen, want ze was erg direct. Al houd ik er sterk rekening mee dat haar dronkenschap hier meer debet aan was.”Ga je zo met me mee, mijn ouders zijn op vakantie en komen morgenmiddag pas terug, “fluisterde ze in een van mijn inmiddels rode oortjes.

Ik betaalde met mijn laatste geld de taxichauffeur, die tijdens de rit als een ware voyeur net iets te vaak ik zijn spiegel keek om deze training van de Brabantse kampioenschappen tongworstelen op zijn achterbank te kunnen analyseren. Het euforische gevoel dat zich van mij meester had gemaakt zou weldra te maken krijgen met een dodelijk tekort aan dopamine. We liepen hand in hand het paadje op van haar ouderlijk huis. Bij de grote vijver in de tuin zat een laaf te vissen. Een nostalgisch ‘schoolreisjegevoel’ voegde zich bij mijn euforie, maar de grote Volvo met imperial gooide roet in het eten. Genoeg roet om alle fucking pieten van pakjesboot 12 van zwarte schmink te voorzien tijdens Sinterklaasintochten tot het jaar 2046. “Shit, mijn ouders zijn al thuis…het spijt me, maar je kunt echt niet blijven….. Ik denk niet dat het gewaardeerd wordt als ik jou uitnodig voor het ontbijt… als je begrijpt wat ik bedoel,” zei ze met trillende en verontschuldigende stem.

Ik liep als een klein kind, dat in een overmoedige bui al zijn knikkers op het schoolplein had verloren, terug. Om uiting te geven aan mijn teleurstelling stak ik mijn middelvinger op naar de laaf. ‘˜Kutlaaf’, schreeuwde ik tegen het stenen poppetje. De laaf reageerde niet, maar dat was te verwachten, omdat stenen poppetjes alleen kunnen praten in films zoals ‘˜The never ending story’. Ik hoopte dat aan deze story heel snel een einde zou komen. Wat me mateloos irriteerde was het stoicijnse lachje van de laaf. Als een dronken circusacrobaat begaf ik mij balancerend door de struiken om de laaf tot mijn eigendom te maken. Ik moest en zou iets meer overhouden aan deze taxirit van dertig euro, dan enkel een blauwe balzak! Ik had dan wel geen vijver, die laaf werd van mij!!

De batterijenfee achtte het vervolgens nodig om mijn blauwtje nog een tikkeltje blauwer te maken door het laatste streepje op mijn display weg te toveren. Er zat nu niets anders op dan richting het station van Oisterwijk te lopen. Een kleine twee uur later arriveerde ik, met laaf, op het pittoreske station van dit aandoenlijke dorpje. Het was inmidddels half zeven ‘s ochtends en mijn rode bloedcellen hadden zich in een lichamelijke paleisrevolutie ontdaan van Koning Alcohol, die nog net voor zijn vlucht het paleis in de fik had gezet. Dronkenschap had plaats gemaakt voor brandend maagzuur en een bonkende hoofdpijn. Ik kocht een enkeltje Tilburg en een railrunner voor mijn nieuwe laaf, die ik Mr.Blue heb genoemd.

Klachtenbrief Kiosk Tilburg

Eerder geplaatst Fok.nl (December 2008)

‘Vogeltje wat zing je vroeg, is de dag niet lang genoeg.’ Tering! Daar heeft mijn wekker gelijk in. Vol goede moed had ik enkele uren eerder mijn wekker gezet. Half 5! Ik besloot in een split second dat ik die samenvatting ook wel in de trein zou kunnen lezen en draaide me om. Een anderhalf uur later fluisterde het duiveltje op mijn schouder me in dat ik voor de herkansing moest gaan. Gelukkig werd op dat moment het engeltje op mijn schouder ook wakker en kotste het duiveltje van mijn schouder. Na ‘Axe’ vervloekt te hebben voor het het feit dat de ‘energy-douchegel’ mij geen energy gaf, deed ik een poging tot het zetten van een kop koffie. Helaas dacht de hoeveelheid Kanis daar anders over dan Gunnink. Wat een ellende! Nu moest ik het doen met het slootwater van de Kiosk met hun sadistische ‘heerlijk genieten’ bekertjes. Na het maken van mijn tentamen besloot ik een klachtenbrief op te stellen gericht aan de Kiosk.

Geachte heer/ mevrouw,

Het komt gelukkig niet al te vaak voor, maar deze vroege ochtend was mijn huisvoorraad koffie dermate laag dat ik alleen koffiesmurf kon verblijden met een bakkie. Derhalve was ik genoodzaakt een vers bakje pleur aan te schaffen op het station. Ik kwam echter van een Tilburgse Kermis thuis waarover zelfs meneer Fahrenheit verbaasd zou zijn geweest hoe koud die was.

Gezien uw monopoliepositie en prijsafspraken met andere bedrijven op het station is het begrijpelijk dat ik iets teveel voor mijn koffie moet betalen. Het staat mij immers vrij niet tot de aanschaf van het bakkie pleur over te gaan. Echter verwacht ik voor €2.10 wel een fatsoenlijke bak koffie. Niet de ‘Kaapse bocht’ die voor koffie moest doorgaan. Ik kies voor de term ‘Kaapse bocht,’omdat ik laatst de samensteller van de supermarktwijngids een stelling hoorde poneren over Aldiwijn. ‘Je moet goed je best doen om het zo smerig te maken.’ Het spijt me u te moeten meedelen dat ik dit op uw koffie ook zeker van toepassing vind.

Dat u dit slootwater verkoopt in bekertjes met de tekst ‘heerlijk genieten’ riekt bovendien naar sadisme. Ik zou dan ook graag zien dat u stopt met het gebruik van deze bekertjes. Het wekt namelijk een verwachting die u bgeenszins waarmaakt. Ja, u spreekt uzelf zelfs tegen. Nimmer heb ik zulke slechte koffie gedronken. Zelfs de baard die mij voor 1 dinar afgelopen zomer op het strand van Tunesië van koffie voorzag had minder zijn best gedaan het zo smerig te maken. En ik kan u vertellen dat het een smerig mannetje betrof, die in schril contrast staat met de vriendelijke en bovendien olijke dame die me van slootwaterkoffie voorzag in de Kiosk te Tilburg.

Dan rest mij nog een laatste stukje informatie dat ik u zeker niet wil onthouden.Dit is namelijk de reden dat ik tot schrijven ben overgegaan. Ik kan het causaal verband niet bewijzen, maar als ervaringsdeskundige van het volgende ontbijt heb ik een sterk vermoeden dat uw koffie de oorzaak is van het volgende. Als ontbijt nuttig ik sinds jaar en dag een bakje koffie, een flinke plak ontbijtkoek en rook ik een sigaret. Dit is een beter middel tot verbetering van de stoelgang, dan dat smerige Activa waarmee Danone vrouwelijk Nederland oplicht. Normaliter geniet ik na de lunch van een bezoekje aan het toilet. Wat schetste echter mijn verbazing deze ochtend, na het drinken van Uw koffie? Ik was nog niet eens klaar met de eerste opgave van mijn tentamen toen er een kakofonie van kriebelhoest in mijn H&M-ondergoed losbarstte! Met de nadruk op kak! Ik kon het niet meer ophouden en moest de tentamenzaal hals over kop verlaten. Het was een ‘mega-blubber-power-race,’waarvan ik u de verdere details zal besparen. Daarvoor houd ik u verantwoordelijk. Bovendien was alle concentratie die ik had voor mijn tentamen opgegaan tijdens dit toiletbezoek.

Gaarne verzoek ik u spoedig op bovenstaand te reageren. Het resultaat van mijn tentamen is nog niet binnen, maar u zult begrijpen dat bij een onvoldoende ik een verslag van deze correspondentie de Examencommissie niet zal onthouden. Ook mijn medestudenten hebben hinder ondervonden van Uw Kioskkoffie! Ik hoop dan ook zeer spoedig een fatsoenlijke repliek in mijn brievenbus aan te mogen treffen.

Met vriendelijke groeten,

Binsmeister