Dat vrouwen een complexere benadering hebben over het doen van boodschappen dan mannen bleek afgelopen vrijdag wel toen ik met drie vrouwen inkopen mocht doen voor een verjaardagsfeestje. Het lijkt mij niet al te moeilijk. Je loopt met de winkelwagen richting de drankafdeling en vult je karretje. Mocht er nog ruimte over zijn in het karretje, dan kan dit eventueel gevuld worden met een zak chips, een blokje kaas, pretsels of ander burgerlijk voedsel. Afgunstige blikken vielen mij echter ten deel. De dames waren een boodschappenlijstje aan het maken. De nadruk lag op eten. Ik vond het maar hypocriet. Eating is cheating! Ik besloot mijn pragmatische wijsheden niet met hen te delen, maar een sigaret te gaan roken op het balkon. Fulmineren tegen vrouwenlogica: daar is geen eer aan te behalen. Drie sigaretten later was het lijstje klaar. Ik kreeg een boodschappentas in mijn handen geduwd. Dat we het boodschappenlijstje verlaten achterlieten op het aanrecht, hield ik uiteraard voor me. De kans getuige te zijn van zo’n gedragsexperiment krijg je immers niet vaak.
Even voelde ik mij weer als kleuter, die door zijn moeder streng werd toegesproken bij het quasi-stiekem vullen van het winkelkarretje met zakken snoepgoed. Dit keer geen didactische draai om de oren, maar een dodende blik. Ik had op slinkse wijze een zakje tijgernoten in het wagentje gelegd. “Dit stond niet op het lijstje,” zo werd mij streng toegesproken. Met een zielig en trillend onderlipje legde ik het zakje borrelnootjes terug. Op mijn favoriete afdeling zakte mijn broek helemaal tot beneden N.A.P. Met uiterste precieze en ziekelijke nauwkeurigheid werd op de druppel berekend hoeveel drank er moest worden ingekocht. “Je had toch nog een halve fles wit staan?” Ongelofelijk. Wat is er nu in godsnaam erg aan het overhouden van drank? Dat geeft alleen maar reden tot het organiseren van nog een feestje. Dom hoor! Ikzelf mocht een sixpackje bier in het karretje laden, maar eerst moest ik putten uit de al aanwezige voorraad bier. Negen blikjes Amstel, die pas een maand over de datum waren.
Ik had door mijn bezoek aan Gooische Vrouwen al een behoorlijk metroseksuele week achter de rug, maar het begin van mijn weekend was ronduit gay. Daar zat ik dan aan een tafel met zes vrouwen uit een theeglas bier te drinken. Het eerste gespreksonderwerp was er meteen eentje die mij aan het hart gaat. Ontharing. Als voorzitter van ‘Genootschap de Kokosnoot’ kon ik hier natuurlijk als geen ander over meepraten. Nadat ik was bijgepraat over het laseren van okselhaar en de bikinilijn had ik al een derde van de bedorven biertjes soldaat gemaakt. Dit tempo stond niet in de planning, want het was geenszins de bedoeling dat ik mee zou gaan stappen. Ik zou het even rustig aandoen zo na de carnaval. Het daaropvolgende gespreksonderwerp deed mij echter het theeglas nog sneller vullen. Uggs. Latent homofiel schimmelschoeisel. Hier wilde ik geen woorden aan vuil maken, dus ik concentreerde mij op mijn theeglas. Inmiddels werden er diverse hapjes op tafel gezet. Ik was beland op een fucking tupperware party! En dan zit er niets anders op dan mee te gaan met de flow van de avond.
Soms ontkom je daar nu eenmaal niet aan. Er zit niets anders op dan je over te geven aan de feestelijkheden. Uiteraard ben je dan niet te beroerd om in de feestvreugde te delen en laat je je onderspuiten met vrouwenparfum. Zo kan het gebeuren dat je dan toch weer na sluit in polonaise de kroeg uitrolt. Dat je de volgende dag in dezelfde kleding nog een kleine treinreis moet maken om bij moeders op de koffie te gaan, maakt niet uit. Dat de trein een klein kwartier stil gaat staan in de brandende zon en dat je dan een soort stralingsziekte oploopt van de vrouwenparfum aan je kleding, dat lach je weg. Dat je uit iedere porie alcohol zweet en dat dit zich als een soort seropositieve schimmel ophoopt in je voor laserbehandeling rijpe rughaar, dat maakt ook niet uit. Het was immers een fucking gezellige tupperware party!