Mooie pandjes mooie geveltjes (4)

Végül

Wat Oostbloklanden altijd goed voor elkaar hebben is het openbaar vervoer. Echt luchtdicht zijn de dieselbussen niet en de bestuurders drinken maar al te graag van hun zelfgestookte wodka tijdens werktijd, maar ze rijden zonder zich te laten afschrikken door vallende blaadjes of een sneeuwvlok. Daar zou iedere werknemer van de NS of Prorail verplicht op werkstage moeten! De Hongaar voelt zich zelfs zo op zijn gemak in het openbaar vervoer dat hij het voorspel beter in de bus meent te kunnen spelen met zijn toekomstige bruid dan thuis op de keukentafel. Dit zijn geen liefdevolle sprookjesachtige taferelen uit een film over prinses Sisi, dit was je reinste Oostblokporno! ‘Onder het rokje beukt het bokje,’ zou geen verkeerde titel zijn voor het filmverslag van de handelingen van het Hongaarse paar tegenover mij in de bus.

We waren op weg naar de ‘Mallorca-party.’ Twee Duitse studenten hadden sangria gemaakt van ‘Chateau du Migraine’ en vers fruit. Na het avondeten had ik een gepast dutje gedaan en ik voelde mij bij het wakker worden alsof ik een zak winegums had gekregen met alleen oranje winegums!  Hoe kan een mens immers het beste wakker worden? Juist! Met een glaasje schrobbelér! In een kolderieke vlaag van verstandsverbijstering was de fles de vorige avond echter in de vriezer beland. Het borrelglaasje bleef derhalve akelig leeg. De vervelende snor in de dichtstbijzijnde avondwinkel bleek ook niet mee te werken aan mijn alcoholische levensbehoefte, want hij beriep zich op de wet dat er na 23:00 geen alcohol verkocht mag worden. De snor van een andere nachtwinkel bleek deze wet gelukkig wel aan zijn ‘goulash-communistische’ aars te lappen. Daar liepen we dan over straat met een plastic tasje gevuld met koude bierblikken. Ik blijf het toch een ongenoeglijke zaak vinden als je uitgenodigd bent voor een feestje en je dan zelf bier mee moet nemen.

Bij de deur van het appartement stond een hele grote dikke Duitser ons op te wachten. Volgens mij niet om iedereen van harte welkom te heten, maar meer om wat Hongaars monopolygeld te innen voor zijn sangria. Op het Sangriafeestje had iedereen zo te zien al goed zitten snoepen van het Spaanse brouwseltje! Dit leek mij des te meer reden om aan te nemen dat je van het drinken door een rietje toch echt eerder afgetankt raakt dan door  het nippen van een glas. Misschien had het er ook mee te maken, dat de met sangria volgezogen stukjes fruit een gretige afzetmarkt vonden onder de smeltkroes van nationaliteiten. Dat de grootste factie der nationaliteiten uit Tilburg afkomstig was, is een uitzonderlijke gebeurtenis te noemen. Zes Tilburgers die de ringbanen hadden verlaten om in Boedapest de Brabantse gezelligheid te proeven.

Toen de emmers sangria geleegd waren en iedereen een ’bvo-tje’ had meegenomen begaven we ons richting een disco. De Duitser was niet blij dat zijn koelkast was geplunderd voor een biertje voor onderweg. De kneiterigheid die de dikke Duitser tentoonspreidde zou hem nog duur komen te staan. Een taxichauffeur was namelijk allerminst gecharmeerd van zijn zuinigheid. Om een einde te maken aan de discussie over de ritprijs kreeg mijn nieuwe Duitse vriend een pistool tegen zijn hoofd. Om rondvliegend hersenweefsel te voorkomen, koos Schwarzenegger eieren voor zijn geld en betaalde braaf omgerekend tien euro voor de oversteek van de Donau. In de ‘Morrison 3’ gingen de voetjes gezellig van de vloer! Het duurde dan ook niet lang of ik werd verliefd. Daar kunnen de door de barman op vakkundige wijze in elkaar geshakete rode borrels ook debet aan zijn, maar ik verliet Budapest in verliefde toestand!