Erzékés
Zonder een vingerkootje verloren te hebben, bereikte ik mijn bestemming! Dat gympen geen gepast schoeisel vormen om een sneeuwstorm mee te trotseren zou weldra blijken. Ik had vooral te doen met mijn arme kleine teen, die behoorlijk koud begon te worden. Gelukkig had de louche snor mij voor de deur van Bas’ appartement afgezet, dus ik hoefde niet lang te wachten. Bovendien had ik een klein flesje Tilburgse schrobbelér meegenomen, dus opwarmen vormde geenszins een probleem. Omdat de tijd al behoorlijk tegen het spookuur aanliep, besloten we met de snelheid waarmee een PVV-kamerlid in opspraak raakt in een kroeg te geraken. Het sneeuwde echter net zo hard als er met EU-subsidie wordt gesmeten in Hongarije. En dat is heel hard! De Hongaarse ‘doorbitch’ lachte ons bij binnenkomst in de ‘Morrison 2’ dan ook minachtend toe. Ik liet het over me heen komen, want met deze Igor wil je geen ruzie en bovendien ben ik er een beetje aan gewend om met een sneeuwpop vergeleken te worden. Mijn bijnaam op de middelbare school was namelijk ‘boelie,’ die aandoenlijke sneeuwpop met zijn rode neus.
Om snel een rode neus te krijgen en wakker te worden, bestelde ik een rondje tequila. De aardigheidsfactor ontbreekt totaal bij het Hongaarse barpersoneel, maar de prijs maakte dat meer dan goed. Om de prijs moest ik zo lachen, dat ik direct een tweede rondje bestelde. Ik dacht al wat behoorlijk genante carnavaleske tongworstelwedstrijden te hebben aanschouwd, maar wat er zich allemaal op de Hongaarse dansvloer afspeelt, daar zou zelfs Kim Holland het schaamrood van op de kaken krijgen. Hormonale handtastelijkheden zijn de Hongaar niet vreemd! Ongegeneerd werd de cupmaat gevoeld en de vaginale temperatuur gemeten. Schaamte is het Hongaarse volk klaarblijkelijk een doorn in het dronken oog.
De Morrison leende zich uitstekend voor het maken van danspasjes, want Dj Oetker schuwde het draaien van goede houseplaatjes niet! Het was dan ook een behoorlijke domper dat om vijf uur het licht aanging en de muziek stopte. Het was tijd om de door invliegsnorren gebakken shoarma te testen! Omdat het buiten nog steeds sneeuwde, pakten we een taxi. Het leek mij een uiterst goede gelegenheid om wat Nederlandse cultuur uit te wisselen. Ik koos het nummer ‘danku voor deze nieuwe morgen,’ dat acht jaar lang op mijn basisschool tot het ochtendritueel van het indoctrinatieprogramma behoorde. Dit lied is namelijk uiterst geschikt voor het zingen in canon en werd dan ook bijzonder snel door onze sjoof opgepikt. In ieder geval het meezingen van het woord ‘danku.’ Zonder te weten wat het woord daadwerkelijk betekende zong hij het ontwetend toepasselijk bij het in ontvangst nemen van zijn fooi.
Ik bestelde een vrolijk broodje shoarma en tot mijn grote vreugd verkocht deze Albanees ook Indische spekkoek. Althans, dat was mijn associatie met de chocoladecake die in zijn vitrine lag. Ik nam een hap van mijn gebakje, dat prima smaakte, maar het was een culinaire deceptie! Dit was geen spekkoek! Met een wijzend vingertje begaf ik mij naar de verkoper van dit banketbaktechnisch goed in elkaar zittend, maar teleurstellend, stukje gebak. “This isn’t spekkoek! I want my money back, it is a big disgrace to sell this as authentic Indian spekkoek!” De Albanees zag er gelukkig de humor van in en zonder dat er een schot werd gelost, serveerde hij het broodje shoarma uit, hetgeen mij de westerse mond snoerde. Op de terugweg verwonderde ik mij nog over de culinaire belediging, maar het was aan dovenmansoren bestemd. Nadat we over twee zwervers, die in de portiek op een pizzadoos lagen te slapen waren gestapt, kon ik beginnen aan mijn welverdiende schoonheidsslaapje.